Zinnige Noorderlingen: Peter in quarantaine

Bij Zinnig Noord missen we onze community. Onze mede-zoekers naar zin. Onze tafelgenoten en wandelaars en cursusgangers en ‘bendeleden’, de mensen die steeds vaker als vrienden aanvoelen. Hoe gaat het met hen en hoe raakt Corona hun leven? Wat zijn hun angsten en wat geeft juist zin in deze tijd? Juliejet Bakker trekt erop uit.

De quarantaine blijkt een mooie gelegenheid om deze lieve mensen op te zoeken, gewoon thuis op afstand. Want in iemands huis komt het kleine en het ‘grote’ van de ervaring van één mens samen. De ervaring van één persoon zegt ons zoveel en tegelijkertijd is geen ervaring hetzelfde. Lees maar… over Peter. 

 “Er wordt niet meer aan me getrokken. Heerlijk! Ik kom dichter bij mezelf.”

 

Wat was jouw eerste reactie toen de maatregelen ingingen?

Wat daalt er hier een rust in. Héérlijk! Ik ben altijd heel gevoelig voor een sfeer in de maatschappij, voor die drukte en hectiek. Het voelde voor mij alsof er een soort ruis uit de lucht was en er werd niet meer aan me getrokken. Een verademing. 

Wat mis je het meest?

Van missen heb ik nu nog geen last. Natuurlijk; zelfs op de volkstuin waar ik nu weer meer kom is corona een soort donkere wolk. Ik heb dan ook het gevoel: we zijn er nog niet eens! Maar met vrienden en familie gaat het voor nu goed met (video)bellen. Ik ben normaal gesproken hugger nummer één, maar de grap is: ik mis dat ook niet zo. Dat vind ik interessant. Het is ook een akward moment wat je niet mist. Van hoe begroet je iemand. Gewoon lekker zwaaien!

Met wie ben jij blij dat je niet in quarantaine zit? 

Oh, vind ik een lastige. Want zelfs met Trump zou ik wel eens in quarantaine willen zitten. De grap is: met wie ik ook zit, ze zitten ook met mij opgezadeld. Dus we zijn dan tot elkaar veroordeeld, wie het ook is. Haha!

"Alles is een, dat geloof ik. We hebben onszelf ziek gemaakt.”

Verandert jouw wereldbeeld door de crisis?

Ja, ik hoop dat dit een duw in de goede richting voor ons is. Want de maatschappij was gewoon ontspoord. Ik ben nu meer dan ooit in mijn volkstuin bezig en realiseer me: hoe kunnen we zo met de aarde omgaan? We putten de aarde uit. Maar ook: wat ik hier leer over de natuur had ik al láng moeten weten, hadden we allemaal al moeten weten. We staan zo los van de natuur. We hebben dit ‘stilstaan’ als planeet nodig. Ondanks de verliezen en het verdriet.

Peter ontfermt zich over zielige planten en groenten uit de volkstuin van zijn buurman.

Wat voor moois zou hieruit kunnen komen?

Dat we met zijn allen minder uit geld en gewin gaan denken, maar meer onze intuïtie gaan volgen. We moeten leren luisteren naar ons lichaam als onderdeel van de natuur, de bomen, dat we een onderdeel zijn van de aarde. Nog een kopje thee? 

Hoop je ook dat het gaat landen bij machthebbers?

Nou zo werkt het denk ik niet. Het probleem is juist collectief. Als ik naar mezelf kijk en zie hoeveel plastic ik naar de plastic bak draag terwijl ik dat niet wil: nee het moet vanuit ons allemaal komen. 

 Als een collectieve ziekte?

Ja absoluut. Dit is een symptoom van onze collectieve gekte.

Denk jij iets of iemand is die dit heeft laten gebeuren? 

Wij zijn een onderdeel hiervan, we hebben het zélf laten gebeuren. Wij zijn de aarde, alles is één, dat geloof ik. Het kon niet anders, we hebben ons zelf ziek gemaakt.

 

"Daar zit ik weer op deze bank voor de tienduizendste keer en het verveelt nóg niet!"

Hoe gaat het vandaag met je?

Vandaag was ik moe, ik had zwaar geslapen volgens mij. Ik had prut in m’n hoofd. Echt een dag van waarvan je denkt: ik wil even niks. Ik ga nog even koekjes aanvullen geloof ik. 

 Wat was jouw favoriete plek in huis afgelopen tijd?

Ja echt die bank daar (zie foto). Ik kan vanaf daar dan overal naar kijken, naar hoe de boom uitkomt bijvoorbeeld. Het erge is ik ben door die bank gezakt dus ik moet hem repareren, haha.

Wat is een typisch begin van de dag voor jou? 

Ik begin elke dag spiritueel. Namelijk met een boek, een podcast of een youtube filmpje. Ik laat dat op de achtergrond gaan, maar daarbinnen kan ik dan mijn eigen gedachten vormen. Ik schrijf daarna in mijn dagboek. Dat doe ik al mijn hele leven. Ik heb dan een hele pot thee, die zet ik naast de bank. Dan kan ik naar die boom daar kijken, schrijven en nadenken. 

Ik vind het bijzonder dat ik elke dag weer opnieuw mag beginnen. Ik kan daar ook heel hard om lachen. Dat als je weer opstaat er weer een nieuwe dag begint en dat het leven zo in elkaar zit vind ik geweldig. Van: oh, daar zit ik weer op deze bank voor de tienduizendste keer en het verveelt nóg niet!