Jonatan hamstert. Onze schaduwzijde in tijden van Corona #1
Tegen alle redelijkheid en solidariteit en andere mooie principes sta ik in de Lidl met een volle kar en een duidelijke missie: overleven. Ik eerst. Hoe is het zover gekomen? Ik, de positieve jongen met een hoofd vol mooie ideeën. Toen we ‘Onze Schaduwzijde’ als thema kozen bij Zinnig Noord hadden we geen idee van de crisis die eraan kwam en welk licht die onherroepelijk op onze schaduwkanten zou werpen. Ik kwam daar zelf al snel achter.
Na de eerste dagen van ‘het zal zo een vaart wel niet lopen’ en ‘corona-vakantie is ook vakantie’ begint ook bij mij de opwinding op te lopen. Er mag steeds minder, steeds meer mensen blijven thuis. Er is iets heel groots aan de hand. Is dit het begin van het einde, is dit … de Apocalyps?
Ik heb al langere tijd een fascinatie voor ‘prepping’: het voorbereiden op de apocalyps is enige vorm, van zombies tot kernoorlog, maar het meest voor de hand ligt eigenlijk de pandemie. Er zijn talloze preppers die noodvoorraden aanleggen, survival spullen, wapens als je in Amerika woont. En ook ik heb weleens gefantaseerd over een paklijst voor noodgevallen. Echte preppers oefenen zich ook in échte vitale vaardigheden zoals ehbo of landbouw. Want fancy labaratorium skills zijn niet meer vitaal als er geen stroom of internet meer is.
Bedenk je eens: wat als mensen bij de energie- en waterbedrijven straks thuisblijven (ik heb een jerrycan nodig en ik moet mijn powerbank opladen). En wat als de winkels straks leeg zijn en zelfs de politie thuisblijft en de openbare orde instort? Hoe ziet de samenleving er dan uit? Ieder voor zich? Een schaduw trekt langzaam door mijn gedachten. Moet ik me niet ook beter voorbereiden. Wat als het straks echt ieder voor zich is.
Een paar prepper-video’s op youtube later ben ik opgefokt. Ik moet snel naar de Lidl – en naar de outdoorwinkel. Die laatste blijkt dicht. Uit angst voor hordes hamsteraars of Corona-zombies? Nee, het was gewoon maandag. Achteraf een geluk, anders had ik nu een onnodige jerrycan en vast een kar vol impuls survival-aankopen, als een kompas en nog een reserve-mes.
Dan in ieder geval naar de Lidl. Minstens twee weken aan eten in huis hebben, waarvan een week best rijst met conserven mag zijn. WC-papier zou er wel niet meer zijn, maar wat valt er te vegen als er niets te eten valt? Normaal voel ik me in de Lidl met onhandig en onvoorbereid tussen alle weekend-winkelaars met lange lijsten en volle karren. Eenmaal binnen het echter de omgekeerde wereld. Deze keer was ik letterlijk de enige aan de kassa met een kar. Maakte men zich geen zorgen, besloot men zich van zijn beste kant te laten zien, nu Rutte ons daartoe had opgeroepen? En ik dan?
Dierlijke instincten blijken sterker dan gedacht. Overleven. En als het instinct A zegt blijkt de ratio daar best makkelijk in mee te gaan. Ik wist me prima te rechtvaardigen en het knagende stemmetje van mijn geweten (Rutte!!!) dat het zorgpersoneel straks in een halflege supermarkt aankomt na een dag veel te hard werken, wist ik goeddeels te sussen.
Eigenlijk is het een strijd, tussen twee wereldbeelden die in ons leven, die in mij leven. Aan de ene kant het beeld van de rauwe biologische realiteit: eten of gegeten worden, aanpassen en overleven, ik en de mijnen eerst. Aan de andere kant het beeld van compassie, solidariteit, universele verbondenheid. Beelden die helden als Jezus en Boeddha voor ogen hadden en die ook in mij hun plek hebben. Ik zie mezelf dan ook graag als een aardig verlichte geest, die zich meestal prima kan vinden in de woorden van Jezus ‘maak je geen zorgen over de dag van morgen’. Ik. De enige met een volle kar. Ik die denkt: fuck die andere mensen. Ik ben gewoon slimmer dan zij, ik kijk vooruit.
De mens is half aap, half engel. Ze zitten allebei in mij en daar heb ik mee te leven. Een illusie armer en een ervaring rijker zullen we maar zeggen. Bij de kassa was ik overigens €160,- armer. Straks is geld toch niets meer waard, grapte ik naar de cassier. Hij grinnikt terug ‘Nee, wc-papier is de nieuwe valuta’.